Rozdział 17.

Dni mijały bardzo szybko. Codziennie widywałam się z Rose i Michałem, przez co bardzo się do nich przywiązałam. Zżyłam się rownież bardziej z moimi przyjaciółmi a najbardziej z Dawidem. Nic dziwnego, to wkońcu jego poznałam jako pierwszego i dzięki niemu to się zaczęło. Niestety wiedziałam, że to co piękne musi się kiedyś skończyć, i niestety właśnie dziś wybijał ten dzień. Dzień końca naszego wyjazdu do Paryża. Od rana wszyscy byli trochę przybici i smutni a w szczególności ja z Dawidem. Wkońcu ja opuszczam moją ukochaną przyjaciółkę a Dawid swojego brata. Przed wyjazdem oczywiście musieliśmy sie pożegnać dlatego umówiliśmy sie dzisiaj na lotnisku o 16.

Jak codzień łazienka była oblegana przez wszystkich pokolei. Każdy sie ogarniał poczym gdy wszyscy wyglądali jak ludzie zaczęliśmy sie pakować do wyjazdu. Teraz dopiero zobaczyłam jaki zostawiliśmy tutaj syf. Nasze rzeczy latały po całym pokoju gdyż jak tylko znaleźliśmy coś należącego do nas od razu rzucaliśmy do właściciela więc wszystko dosłownie latało. 

- pati! Trzymaj to! -krzyknął dawid i rzucił mi bluzką w twarz, jednak ja nie pozostałym dłużna. Złapałam jakiś jego t-shirt leżący obok i oddałam mu. W ten sposób zaczęła sie wojna. Wszyscy we wszystkich rzucali aż przyszła do pokoju Magda z Karlą. 

- co tu sie dzieje? Impreza bez nas? -zapytała Madzia poczym dostała czyimiś spodniami w twarz. 

Po zakończeniu wojny dokończyliśmy pakowanie i zeszliśmy na dół. 

- daj to lepiej patka bo jeszcze spadniesz mi z tych schodów. -powiedział Dawid i wziął ode mniej walizkę. Nie zdążyłam nawet nic powiedziec bo on juz zacząć schodzić i po chiwli był na dole.

- dziękuje. -powiedziałam schodząc za nim uśmiechając się.

- a coś w nagrodę dostanę? -zapytał z tym swoim głupawym uśmieszkiem.

- no dobra, niech ci będzie. -odpowiedziałam i dałam mu szybko buziaka w policzek. 

Oddalismy kluczyki w recepcji a wrzosek z danielem jeszcze załatwiali jakieś sprawy z właścicielką hotelu. W tym czasie my juz poszliśmy dopasować bagaże do taxówki i zajęliśmy w niej miejsca. Gdy po chwili przyszła reszta machając jeszcze na pożegnanie do personelu hotelu mogliśmy ruszać w drogę. Do lotniska daleko nie było więc chwile pózniej byliśmy na miejscu. Gdy weszliśmy do środka i tylko ujrzałam Rose od razu sie na nią rzuciłam z płaczem. Przytulałam ją jeszcze z 5 min i nie chciałam puszczać. 

- rose, kochana. Tak strasznie będę tęsknić. -powiedziałam przez łzy.

- ja tez, będzie mi cię okropnie brakować. -odpowiedziała i znów mnie przytuliła. W tym czasie Dawid żegnał sie z bratem i nie płakał tak jak ja, choć widziałam jak miał zeszklone oczy. Jak tylko sie lekko odsunął mogłam pożegnać sie rownież z Michałem. Staliśmy tak jeszcze chwile bo reszta tez musiała się pożegnać. Gdy juz sie to udało mogliśmy ruszyć odprawić bagaże. Gdy czekaliśmy juz tylko przy odprawie pasażerów nadszedł czas na ostateczne pożegnania i przeszliśmy przez bramki. Ja oczywiście ryczałam jak głupia, a Dawid próbował mnie jakoś pocieszyć przytulając mnie co chwile. 

Po kilku minutach byliśmy juz odprawieni i usłyszeliśmy komunikat że można juz wsiadać do samolotu. Wsiedliśmy i zajęliśmy miejsca, ja jak zawsze przy oknie, Dawid obok, obok Dawida wrzosek, a dziewczyny z Danielem za nami. Nadal byłam zapłakana ale musiałam teraz wesprzeć Dawida, bo wiedziałam że bardzo nie lubi latać samolotami i mnie teraz potrzebuje bardziej niż ja jego. Nasi przyjaciele od razu juz wyjęli słuchawki, książki, telefony, włączając przy tym tryb samolotowy. Ja złapałam za rękę Dawid i objęłam drugą lekko sie w niego wtulając. Pół godziny pózniej juz byliśmy spokojnie w powietrzu i lecieliśmy nad chmurami. 

Lot minął dobrze. Jak tylko wylądowaliśmy jak to Polacy zawsze mają w tradycji, wszyscy zaczęli klaskać. Chwile pózniej juz byliśmy odebrać bagaże i siedzielismy w taxówce. Dwie taxówki odwozily nas do domu. Gdy odwiozły Wrzoska siedzącego z nami zostałam juz ja z Dawidem.

- może przenocujesz dziś u mnie? -zaproponował Dawid. 

- w sumie czemu nie. -zgodziłam sie gdyż miałam rzeczy ze sobą a teraz przyda nam sie najbardziej nasze towarzystwo. Wiec wysłałam mamie smsa że wrócę jutro bo zostaje u Dawida i dodałam jeszcze pare słów jak minął lot. 

- ooo! Witajcie dzieci! Jak było na wyjezdzie? Wszystko wporzadku? -zaczęli zadawać pytania rodzice Dawida gdy tylko przekroczyliśmy drzwi. 

- cześć mamo -odpowiedział Dawid i dał sie ucałować rodzicom.

- jutro wam wszystko opowiemy ale teraz juz pójdziemy do pokoju okej? Musimy odpocząć. -powiedział lekko sie do nich uśmiechając i łapiąc mnie za rękę ciagnąć jednocześnie do pokoju. 

- Nwm jak ty ale ja jestem padnięty. -powodzial do mnie, z czym sie zgodziłam i zaczęliśmy się szykować juz do spania. 

- wiesz co Dawid. Już za nią strasznie tęsknie. Kiedy znów sie zobaczymy? -poqiezialam leżąc obok niego na łóżku.

- nie wiem pati. Mi tez jest juz strasznie bez Michała. 

- a może oni by do nas przyjechali niedługo? -tak.. Zaświeciłam błyskotliwością. To raczej pewne że szybko nie przyjadą. Przecież nie nożemy widywać sie tak często, mieszkamy dość daleko i nie łatwo jest zerwać sie nagle z życia żeby tak poprostu poleciec do innego kraju. A zaraz, dokładniej za dwa dni miał zacząć się rok szkolny. 

- wiesz że nie mogą... Może lepiej chodźmy spać, odliczeniemy od tego a ja przede wszystkim od samolotu bo prawie się tam zesrałem. -zaśmiał sie Dawid polepszając atmosferę. 

- no chodź się tu przytulić. -powodzial z lekkim uśmiechem rozkładajac ręce. Ja bez zastanowienia to zrobiłam i mogliśmy zasnąć. Przy Dawidzie zasypiało mi się owiele lepiej co on dobrze wiedział. Dlatego nareszie mogliśmy poderwać się od zmęczenia i zasnąć. 

--------------------------------

Od autora: Bardzo wam dziękuje za 1000 wyświetleń, nie sądziłam że tak się to rozwinies. Rekordu oczywiście nie bijeę ale dobry start na bloga. Więc dziękuje wam jeszcze raz i zapraszam do czytania.

Pamiętaj. KOMENTUJESZ = MOTYWUJESZ. 

Rozdział 16.

Obudziłam się o godzinie 9:00. Jak codzień wybudził mnie głos Rihanny dobiegający z mojego telefonu. Przez przypadek chyba obudziłam innych bo od razu usłyszałam

- wyłącz moją queen! -Tak... Jak zawsze Dawid który leżał obok i chyba nawet nie zamierzał wstawać. Posłuchałam go jednak i między innymi dla własnej wygody wyłączyłam budzik. Podniosłam sie powoli i rozejrzałam. Wszyscy nadal spali, albo nie zamierzali poprostu zareagować. Wstałam i włożyłam miękkie, zielone kapcie Dawida w kształcie żaby, poczym powoli poszłam do łazienki. -Jezu, jak ja wyglądam.- pomyslałam jak przeszłam przypadkiem koło lustra. Trochę jak zombie albo jakiś trup. Trzeba sie wziąć za siebie. Wzięłam więc ciepły, długi prysznic, ogarnęłam włosy, zrobiłam lekki makijaż i jak nowo narodzona. Gdy wyszłam tylko z łazienki poczułam spojrzenia wszystkich na mojej osobie.
- co się tak wszyscy patrzycie? -zapytałam z lekkim poirytowaniem.
- nic, poprostu ślicznie wyglądasz. Jak zawsze. -powiedział Dawid i uśmiechnął sie nieznacznie.
- dzięki? -odpowiedziałam, ale zabrzmiało to raczej jak pytanie. Nie zważając na to podeszłam do walizki i wyjęłam jakieś ubrania. Poszłam szybko sie jeszcze przebrać i zwolniłam łazienkę. Chciaz raczej nikomu jak widać nie przeszkadzało że była ona zajęta gdyż i tak nikt nie wstał z miejsca
- to jakie plany na dzisiaj? -zapytał deny.- bo wieczorem impreza a popołudniu jeszcze gdzieś idziemy?
- jak chcesz to sobie idź. Ja siedzę w hotelu. -odparł wrzosek i walnął twarzą w poduszkę.
- To wy sobie tutaj zostańcie a ja z pati może sie gdzieś ruszymy bo jak na imprezę nie idziemy to nie opłaca sie nam marnować dnia w Paryżu. -powiedział kwiat podejmując już za mnie decyzje.
- a róbcie sobie co chcecie. -powodzial jak zawsze zainteresowany wszystkim wrzosek nadal trzymając twarz w poduszce, i jednocześnie kończąc temat rozmowy.
Chwile po mnie Dawid wszedł do łazienki sie ogarnąć a ja w tym czasie sięgnęłam po laptopa. Zaczęłam jak zawsze od facebooka, a gdy tam się nic nie działo nowego to zabrałam się za przeglądanie moich ulubionych blogów modowych. Gdy kwiat wyszedł z łazienki wyłączyłam komputer i położyłam na półce przy łożku.
- zakładaj klapki, idziemy na śniadanie.- powiedział stanowczo co od razu wykonałam, wiec zeszliśmy na dół. Widziałam, że dzisiaj będziemy musieli porozmawiać o tym co zaszło przed pizzerią. Trochę sie bałam przez to zostawać sama z Dawidem, wolałam unikać tęgo tematu ale co będzie to będzie. I tak tego nie uniknę więc po co się tym przejmować?
Na dole jak zawsze zamówiliśmy śniadanie które po chwili przyszło. Zalety hotelowych restauracji, nie trzeba tyle czekać. Ja jak zawsze wzięłam zdrowe musli a Dawid więcej chemii niż jedzenia.
Po miło zjedzonym śniadaniu poszliśmy zmienić klapki na buty i zabrać potrzebne rzeczy z pokoju. Zabrałam szybko torebkę w której miałam zawsze portfel, klucze i inne potrzebne rzeczy wiec nie musiałam sie pakować. Dawid tez zgarnął szybko niezbędne rzeczy do kieszeni i wydarł sie Wrzoskowi do ucha.
- my wychodzimyyyy!!!
- ty juz faktycznie wyjdź. -warknął Sebastian lekko zdenerwowany że Dawid znowu go obudził, ale wkońcu mogliśmy wyjsć z tego hotelu.
Gdy tylko poczułam to świeże powierzę od razu uśmiech pojawił sie na mojej twarzy. Przeciągałam sie lekko i spojrzałam z uśmiechem na niebo. Słońce świeciło jak opętane, chmury białe i zdecydowanie daleko im było do deszczu. Jak dla mnie idealnie.
- to gdzie idziemy? -zapytał zadowolony kwiat.
- nie wiem, ty chyba lepiej znasz to miasto.
- to może pod wieżę Eiffla co? - zapytał
- jak tam trafisz to spoko. -powiedziałam na co on objął mnie przyjacielsko ramieniem i ruszyliśmy przed siebie.
Po chwili byliśmy na miejscu. zrobiliśmy sobie jak zawsze kilkanaście zdjęć. Potem poszliśmy dalej chodzić po mieście a Dawid pokazywał mi rożne fajne miejsca. Wkońcu nawet dobrze znał to miasto, mieszal tu przecież jego brat. Narazie się swietnie bawiliśmy, jednak postanowiliśmy chwile odpocząć od chodzenia. Usiedliśmy w parku w cieniu pod drzewami i stało się to czego się jak widać nie potrzebie obawiałam.
- chciałaś o czymś pogadać Patrycja? -zapytał choć pewnie sie domyślał o co chodzi.
- przecież wiesz o czym powinniśmy pogadać.
- chodzi ci o zdarzenie z pizzerii?
- no tak, wiesz przecież że o to mi właśnie chodzi.
- proszę cię pati, nie róbmy afery z niczego okej? Nie możemy sie tym poprostu nie przejmować? -czy pocałunek dla niego naprawdę nic nie znaczy? Co z niego za człowiek wogóle.
- ale dlaczego to zrobiłes?
- a dlaczego to odwzajemniałaś? -kurczę, dobrze mu idzie odchodzenie od tematu.
- zadałam pytanie pierwsza chyba.
- wiesz chyba o tym, że czuję chyba coś więcej do ciebie niż do innych ale nie chcę psuć takimi wyznaniami naszej przyjaźni. Zresztą nawet nie wiem co ty czujesz do mnie i wiem, że narobię tylko tym wszystkim problemów innym dookoła. -trochę mnie zamurowało i z początku nie widziałam co mam powiedzieć, faktycznie, tylko się domyślałam i po cichu liczyłam że coś do mnie czuje bo ja do niego też, ale zdałam sobie sprawę z tego tak wsumie dopiero teraz.
- wiesz Dawid... Tak miedzy nami ja też chyba coś do ciebie czuje ale nie chciałabym zniszczyć naszej przyjaźni, bo jest naprawdę wyjątkowa. Jakbyśmy byli razem było by fajnie ale jedna kłótnia, co napewno się zdarzy i już po wszystkim. Trochę się tego obawiam. - nie sądziłam że moje przemyślenia kiedykolwiek wyjdą poza moje myśli. A jednak.
- to narazie przyjaźń? Choć nie wiem ile tak wytrzymamy. -powiedział Dawid i lekko sie zaśmiał. Ja jak zawsze widząc jego uśmiech tez się uśmiechnęłam.
- pewnie. - powiedziałam i sie do niego mocno przytuliłam.
Dalej już zmieniliśmy temat na jakiś normalny i luźny więc od razu poczułam się lepiej. Wstalismy i poszliśmy dalej. Kilka godzin się jeszcze włoczylismy po mieście a po drodze odwiedziliśmy pare skepów z pamiątkami. Potem juz kwiat zrobił się głody jak zawsze więc postanowiliśmy wstąpić po drodz na obiad do jakieś restauracji
Po obiedzie wróciliśmy do hotelu. Była godzina 15 wiec wszyscy poszli chyba na obiad. Mieliśmy dzisiaj chwile spokoju więc wzięliśmy laptopa Dawida i usiedliśmy na naszym podwójnym łożku opierając się o ścianę.
- ej, a może pośpiewamy trochę co? -zapytał mnie przyjaciel.
- w sumie... Możemy.. - odpowiedziałam chodź zawsze się stresuje i wstydzę śpiewać przy innych. Jednak przy Dawidzie czułam sie sobą i widziałam, że nie mam się przy nim czym stresować.
Weszliśmy na stronę ising.pl na której są wszystkej karaoke. Dawid włączyl piosenkę rihanny (kto by sie spodziewał..) i zaczęliśmy śpiewać. On zaczął pierwszą zwrotkę, drugą ja, a refreny śpiewaliśmy razem. Nie sądziłam ze Dawid ma aż taki wielki talent.
- masz mega talent. Nie myślałeś żeby coś z tym zrobić?
- co ty, to ty masz śliczny głos. A ja w sumkę marzę o tym od dziecka aby pójść w ślady brata ale cieżko jest na polskim rynku muzycznym. Zresztą boję się jak zareagują na to inni.
- no tak ... Wiem coś o tym...
Śpiewaliśmy sobie rożne piosenki przez jakaś godzine. Świetnie się bawiliśmy, dużo śmialiśmy i wydurnialismy. Niestety przerwali nam tą zabawę reszta przyjaciół.
- siemka pati. -powiedziała wchodząca do naszego pokoju Magda i przywitała się dając mi buziaka w policzek.
- no hej. -odwzajemniam gest poczym zrobiłam to samo z karlą wchodząca od razu za Głuszko.
- co robiliście cały dzień? -zapytała Karolina.
- trochę pochodziliśmy, pozwiedzaliśmy i tym podobne. Nic ciekawego. - odpowidział im Dawid.
Pogadaliśmy jeszcze pare godzin, w miedzy czasie doszedł Sebastian z Danielem i włączyli się do rozmów na wszystkei tematy. Potem jeszcze pograliśmy w karty aż wkońcu zrobiła się 18. Wszyscy zaczęli sie zbierać i szykować na imprezę a ja z Dawidem nadal leżeliśmy na łóżko patrząc jak wszyscy biegają miedzy pokojami szykując sie do wyjścia. Gdy byli gotowi a każdy z nich wyglądał świetnie mogli wyjsć zostawiając mnie z dawidem znowu samych. Postanowiliśmy obejrzeć jakiś film a kwiat wybrał horror jak zawsze, wiec cały film praktycznie przeleżałam przytulając się pod kocem do Dawida. Zawsze bałam się horrorów, nie lubiłam ich nigdy oglądać. Wolałam mieć zawsze kogoś przy sobie żeby nie zejść przez takie filmy z tego świata a Dawid sie sprawdzał w tej roli bardzo dobrze.
Po filmie położyliśmy się spać, trochę sie dzisiaj nachodzilismy. Położyłam więc się wygodnie na przyjacielu i zasnęłam.
---------------------------------
Od autora: przepraszam was za takie przerwy ale mam sporo na głowie. A teraz zapraszam do czytania! :)
Pamiętaj.
Komentujesz = MOTYWUJESZ 

Rozdział 15.

Gdy weszliśmy do środka wszyscy od razu się na nas spojrzeli i zapadła lekko niezręczna cisza.
- No co tak stoicie, siadajcie może. -przerwała ciszę Karla, a my posłusznie wykonaliśmy jej polecenie.
- Już wszystko wporzątku Pati?
- Tak, lepiej. -odpowiedziałam przyjaciółce zgodnie z prawdą i uśmiechnęłam się szeroko. Po chwili przyszło zamówione przez nas jedzenie. przez cały wieczór byłam zamyślona i pogrążona w swoim świecie, myślałam o tym co powiedział Dawid przez restauracją i oczywiście o naszym pocałunku. Zastanawiałam się, czy powinniśmy o tym porozmawiać czy zostawić tak jak jest i nie wracać nawet myślami. Nie byłam do końca nawet pewna, czy on coś do mnie czuje, czy zrobił to jako mój przyjaciel żeby mnie pocieszyć albo poprostu chciał mnie jakoś bezboleśnie zamknąć bo nie mógł znieść mojego gadania. Nie wiem, ale chyba poczekam co on postanowi zrobić.
- Halo!!  Patrycja! Żyjesz? -ocknęłam się nagle z moich myśli, z których wyrwał mnie daniel.
- ostatnio przez cały czas o czymś myślisz i jestes w innym świecie. Co chwile muszę cię budzić z tego amoku. O czym ty tak rozmyślasz? Chcesz nam o czymś powiedziec? -zapytał mnie przyjaciel a wszyscy dookoła się we mnie wpatrywali. znowu...
- naprawdę wszystko dobrze, nic się nie dzieje, poprostu dużo myśle, nie musisz się martwić. -zwróciłam się z uśmiechem do Karasiova poczym dokończyłam jedzenie.
 
                                                                                 *

Gdy tylko weszłam do naszego pokoju od razu rzuciłam się na łóżko. Po chwili poczułam jak ktoś postanowił zrobić to samo co ja i rzucił się na mnie. Od razu rozpoznałam Dawid który leżał na mnie, a dokładniej chyba nawet nie zauważył że mnie gniecie i nadal jest przekonany że rzucił się na łóżko.
- Dawid grubasie, ciężki jesteś. -powiedziałam ledwo nadal przygnieciona do łóżka.
- O, sorka, nie zauważyłem cię. -powiedział lekko się śmiejąc.
- to juz możesz się podnieść?
- ehh, no dobra. Ale następnym razem nie będę taki miły. -powiedział śmiejąc się ze mnie.
Po chwili do pokoju wparował wrzosek, który właśnie wrócił od dziewczyn w pokoju obok.
- ej, słuchajcie. Jutro jest nocna impreza w klubie dwie ulice dalej. Idziemy? -zapytał na co wszyscy zmierzyliśmy się wzrokiem. -dziewczyny powiedziały juz ze idą, ja tez, nie wiem jak wy. -ja i Dawid spojrzeliśmy na siebie i na Daniela. Ja za bardzo nie miałam ochoty na imprezy dlatego z lekkim zawachaniem odpowiedziałam Wrzoskowi.
- Wiesz, ja chyba sobie odpuszczę tą imprezę. Nie mam zbytnio ochoty.
- To ja tez chyba zostanę, z Patrycją posiedzę. -wtrącił od razu Dawid.
- no dobra.. Nie wiem czemu ale okej. A ty deny? Ty to napewno idziesz co nie? -zaśmiał się wrzosek zwracając się do Karasiova.
- hahah, jeszcze pytasz? Nie ma beze mnie dobrej imprezy.
- dobra, dobra, daruj se. -zaśmiał się wrzosek, poczym poszedł do łazienki się ogarnąć.
Trochę się zdziwiłam ze Dawid chce ze mną zostać i rezygnuje z wyjścia do klubu. Zawsze chodził jako pierwszy a teraz co? Jakie poświęcenie.. Miło z jego strony chociaż nie wiem co planuje dalej, ale po chiwli się dowiedziałam.
- dobra Patka, to może jutro się na miasto wybierzemy jakoś bo oni muszą odpocząć a szkoda dnia co nie?
- no pewnie. -zgodziłam się z nim. Nasi przyjaciele będą musieli odpocząć przed wyjściem, ale przez to my nie mysimy marnować dnia.
Gdy tylko wrzosek wyszedł z łazienki gotowy do spania pokoleii wszyscy zaczęliśmy chodzic się myć. Weszłam jako pierwsza dlatego od razu po wyjściu położyłam się spać. Po kilkunastu minutach niestety zostałam lekko wybudzona szeptem do ucha.
- hej, śpisz? -zapytał głos należący do Kwiata.
- nie ale juz zasypiałam. -szepnelam lekko oburzona.
- a no dobra. To dobranoc. -powiedział i położył się obok.
Przez jakaś godzinę nie mogłam się wygodnie ułożyć. Coś było ciagle nie tak i nie dawało mi zasnąć. Spojrzałam tylko na Dawida czy juz śpi, i gdy zobaczyłam, że ma zamknięte oczy postanowiłam się na nim lekko położyć. Był to dobry pomysł bo od razu było mi wygodniej. Po chwili objęła mnie ręka przez co się lekko przestraszyłam.
- już ci wygodniej? -zapytał nie otwierając oczu.
- tak. -odszepnęłam tylko.
- no dobrze, to teraz dobranoc i spij juz wkońcu. -powodzial poczym od razu zasnęliśmy.
------------------------------------
Od autora: przepraszam ze taki krotki i trochę nudny ale zacznie się napewno dziać juz niebawem, a mam teraz dużo nauki i zajęć, egzaminy próbne i to wszystko. Postaram się napisać niebawem kolejny. Pamiętajcie:
KOMENTUJESZ = MOTYWUJESZ
Więc komentujcie to postaram się dodać szybciej :)

Rozdział 14.

Gdy się obudziłam nikogo nie było. W pokoju spałam z 4 osobami więc to lekko dziwne, że wszyscy nagle zniknęli. Wzięłam telefon do ręki i spojrzałam na wyświetlacz. O kurcze, już 13. Pierwsze co zrobiłam jak to zawsze ja w takich sytuacjach,  to zaczęłam panikować ale uświadomiłam sobie, że przecież mogę zadzwonić. Zadzwoniłam szybko do Dawida. Po paru sygnałach odezwał się męski głos a ja odetchnęłam z ulgą.
- Dawid? Gdzie wy wszyscy jesteście? Dlaczego nikogo nie ma w pokoju?
- Spokojnie, jesteśmy na stołówce na obiedzie. -zaśmiał się brunet. -jakbyś nauczyła się czytać kartki na stoliku to byś wiedziała. -Faktycznie. Od razu spojrzałam na stolik i zobaczyłam kartkę z napisem 'Jesteśmy na stołówce'.
- O, jest. Dobra to mam tam schodzić zaraz czy jak?
- Jak się w 5 min. wyrobisz to schodź, zamówię ci coś zaraz.
- Dobra, lecę. -Od razu się rozłączyłam i zaczęłam szybko szykować. Nie musiałam robić narazie makijażu więc naszczęście zdążyłam i po pięciu minutach już zamykałam drzwi od pokoju. Od razu zbiegłam na dół i odszukałam przyjaciół na stołówce. Tak się cieszyłam, że ich widzę, że od razu rzuciałam się na nich. Przecież widziałam ich wczoraj wieczorem, ale i tak się strasznie cieszyłam.
Po zjedzonym obiedzie i szybkim powrocie do pokoi mogłam zacząć dalej szykować się do wyjścia. Dzisiaj był dzień, w którym razem z Rose i starszym bratem Dawida, Michałem, mieliśmy iść do disneylandu. Po jakieś godzinie wszyscy byli gotowi do wyjścia. Gdy dotarliśmy na miejsce spotkania Dawid od razu podbiegł do swojego brata. Tak się cieszyłam gdy ich widziałam, widać było po nich, że długo się nie widzieli i się nieźle stęsknili za sobą. Gdy przestali już się witać mogłam wkońcu go poznać. Wydawał się bardzo miłym i sympatycznym mężczyzną. Mam nadzieję, że się nie mylę.
Chwilę później doszła Rose i mogliśmy wchodzić. Zawsze marzyłam, żeby tu przyjechać dlatego byłam chyba najbardziej uradowana z tego podowu. Było tam mnóstwo ludzi, i kolejek do każdej kasy. Ale zdązyliśmy naszczęscie wszędzie pójść. Cały dzień bawiliśmy się na różnych kolejkach i innych strakcjach, robiliśmy sobie zdjęcia z postaciami bajek, i miło spędzaliśmy czas we wspólnym towarzystwie. Jednak wszystko musi się kiedyś skończyć i nadszedł niestety ten czas. Wyszliśmy z parku rozrywki i poszliśmy na pizzę, nie ukrywam, wszyscy trochę zgłodnieli.
Siedzieliśmy przy stoliku w pizzerii zaproponowanej przez Rose. Wszyscy rozmawiali o dzisiejszym dniu i tym, jak się bawiliśmy w disneylandzie. Nie wiem czemu ale jakoś bez żadnego powodu nie udzielałam się w rozmowie i uciekałam myślami gdzieś daleko. Przypomniały mi się sytuacje, jak bawiłam się tak kiedyś z moimi dawnymi znajomymi i Konradem . Kiedyś tak samo się z nimi dogadywałam i dobrze bawiłam. Niestety chyba moje dziwne zachowanie dostrzegł Dawid który machał mi ręką przed oczami.
- Patii... Patrycjaa... Żyjesz jeszcze?
- Yyy, y, co? -podniosłam wzrok i zapadła niezręczna cisza a wszyscy patrzyli się właśnie na mnie.
- Wszystko w porzątku? Chcesz może o czymś pogadać? -Tak, Dawid był naprawdę świetnym przyjacielem, nie wiem jak on to robił, że zawsze wiedział kiedy go potrzebuję.
- W sumie możemy. -odpowiedziałam i wstałam od stolika uśmiechając się nieznacznie do wszystkich. Chłopak zrobił to samo i poszedł za mną. Po chwili byliśmy już na dworze. Pierwsz co zrobiłam to usiadłam na schodkach od restauracji i schowałam twarz w dłoniach.
- Hej, Patrycja, co się dzieje? -Brunet usiadł obok mnie i objął lekko ramieniem, a ja od razu się do niego przytuliłam nie odpowiadając przez chwilę na jego pytanie.
- Więc wkońcu powiesz mi o co chodzi? Przecież widzę, że coś cię gryzie.
- Nie wiem sama, jakoś nie mogę zapomnieć o przeszłości. Cały czas przypominają mi się stare czasy, starzy znajomi którzy odeszli, Konrad...
- Ej, nie martw się, oni nie byli ciebie warci. W sumie dobrze, że odeszli. Mogłaś się przekonać, jacy byli fałszywi. A tym dupkiem to już się nawet nie przejmuj, nie warto. -Powiedział czule i lekko mnie do siebie przytulił.
- Dziękuję Ci, naprawdę nie wiem co bym bez was zrobiła. Tak się cieszę, że na ciebie wpadłam w tej Hiszpanii, gdyby nie to, nie wiem co bym teraz robiła, bewnie siedziałbym gdzieś w swoim pokoju i męczyła się sama z sobą... -Nie wiem jak to się stało, i nie wiem, dlaczego tak się stało, ale Dawid przerwał mi moją wypowiedź o moim beznadziejnym życiu i pocałował mnie lekko w usta. Traktowałam go zawsze jak przyjaciela, i nie wiem, dlaczego w takim razie tylko pogłębiłam pocałunek i poczułam motyle w brzuchu. Jestem naprawdę dziwną osobą. Ale można się przyzwyczaić.
- I nie martw się więcej niczym, masz nas, masz mnie, i my zawsze będziemy przy tobie. -Powiedział chłopak lekko się uśmiechając, na co ja tylko odwzajemniłam uśmiech.
- Wracamy do środka? Zaraz wszyscy będą się martwić.
- Wracamy. -powiedziałam z uśmiechem i wróciliśmy do znajomych.

Rozdział 13.

Gdy się przebudziłam i spojrzałam na wyświetlacz telefonu, była już godzina 12. Jak mogliśmy wszyscy tak długo spać? 

Podniosłam się lekko na łokciach i rozejrzałam po pokoju. Narazie panował tu wielki chaos, wszędzie walizki, ubrania, kosmetyki, Wrzosek na podłodze. Dawid spał cały czas obok mnie, a Deny... Właśnie. Nie ma Daniela. Momentalnie zerwałam się z łóżka i obudziłam chyba Dawida. 

- Co ty robisz? Gdzie idziesz? -wymamrotał coś pod nosem ledwo wydając z siebie dźwięki.

- Daniela nie ma. Gdzie on mógł poleść? 

- Ale jak to? On wstał wcześniej ode mnie? 

- Dawid, gdzie on może być lepiej myśl a nie kiedy wstał. -zaczynałam się już denerwować, nie ukrywam. Naszczęście nasze męki, a raczej moje gdyż pan łaskawy Dawid nie zamierzał się ruszyć z miejsca, przerwał Karasiov wychodzący z łazienki. 

- Kurde debilu martwiłam się!

- Spokojnie, w kiblu nie utonąłem. -powiedział ze śmiechem i dał mi buziaka w policzek na przywitanie. Westchnęłam tylko głośno i rzuciłam się na łóżko obok Dawida. Ups chyba znowu mu przerwałam spanie. No cóż, karma. 

Po 15 minutach Dawid wkońcu podniósł głowę z poduszki. Zobaczył Wrzosia, który spał jak zabity na tej ziemii. Zaśmiał się i szybko wyszedł z telefonem do łazienki. Byłam lekko zdezorientowana ale po chwili przyszedł z kubkiem wody i włączoną kamerką w telefonie. Podszedł do Sebastiana i wylał mu wodę prosto na głowę. Wszyscy zaczęliśmy się śmiać jak opętani a Wrzosek jak zawsze, darł się na Kwiata. Ale on zawsze był taki śmieszny jak się wydzierał. Nasze śmiechy przerwały dziewczyny które nagle weszły do naszego pokoju.

- Kurwa Karla weź mi z tąd tego idiotę zanim mu oczy łyżką wydłubię. -powiedział Wrzosek. 

Dziewczyny popatrzyły się na niego, na jego głowę, na Dawida duszącego się śmiechem i dołączyły do bruneta. 

Gdy już wszyscy się przygotowaliśmy i ubraliśmy mogliśmy wyjść na obiad. Wyszliśmy z pokoju, zamknęliśmy drzwi i zeszliśmy na dół. Wybraliśmy sobie co chcemy zjeść i usiedliśmy przy stoliku w hotelowej restauracji. Minęło dwadzieścia minut i już zaczęłam się denerwować, ale gdy przynieśli nasze jedzenia, nie zdziwiłam się, że tak długo je szykowali. Było tego mnóstwo, ale z tymi żarłokami to się nie dziwię.
Gdy już zjedliśmy poszliśmy się wyszykować i ogarnąć Dawid powiedział mi, że musimy dzisiaj gdzieś iść koniecznie, bo ktoś na mnie czeka. Założyliśmy wszyscy buty i mogliśmy wychodzić na spotkanie z tajemniczą osobą. Gdy doszliśmy do miejsca spotkania ba ławce siedziała już jakaś jasnowłosa dziewczyna. Wszyscy zatrzymali się kilka metrów od niej i pokazali, że to ona. Znałam ją ale musiałam chwilę przetworzyć informacje kim jest. Gdy to paru sekundach sobie uświadomiłam, że to właśnie ona, poprostu rzuciłam się na nią jak zwierze.
- Boże, Rose! Czy to ty? Jak ja cię dawno nie widziałam, od twojego wyjazdu tak tęskniłam, jejku. Kocham cię, boże nie wierze że to ty! -mówiłam, a raczej darłam się przez łzy szczęścia. Była to moja najlepsza przyjaciółka z dzieciństwa, była dla mnie jak siostra. Jednzy. musiała wyjechać i choć obiecywała, że nadal będziemy ciągle rozmawiać i się przyjaźnić, to nasze kontakty się po czasie urwały. Chyba nigdy nie wynagrodzę moim przyjaciołom tego,że ją odnaleźli i zorganizowali spotkanie.
- Hahah, Pati! Tak tęskniłam kochana. -puściła mnie na chwilę dziewczyna.
- Co tam u ciebie? Wszytsko wporządku? Trzymasz się jakoś?
- Jakoś tak. A to dzięki temu, że znalazłam takich ludzi jak oni. -zwróciłam się w stronę moich przyjaciół.- Dziękuję wam. -powiedziałam i się uśmiechnęłam szeroko co oni odwzajemnili.
- Dobra, Pati, na ile zostajecie?
- Jakieś dziesięć dni.
- Przynajmniej tyle. -odpowiedziała blondynka z uśmiechem na twrzy. -Co robimy? Oprowadzić Was po okolicy?

Cały dzień spędziliśmy z Rose, chodziliśmy po Paryżu, poznałam ją z moimi przyjaciółmi. Najlepszy dzień życia. Tak się cieszę, że ją odnalazłam, tak mi jej strasznie brakowało.
Byliśmy już w hotelu w pokoju, i szykowaliśmy się do spania. Gdy już się umyłam jak zawszr jako ostatnia, położyłam się na łóżku.
- Dawid? Śpisz? -zapytałam, gdyż reszta osób już spała. Było po 3 w nocy.
- Nie. A co?
- Nic, poprostu chciałam ci podziękować. Tobie i całej reszcie. Dziękuję, że ją dla mnie odnaleźliście.
- Nie ma za co mała. -powiedział i przekręcił się w moją stronę.
- Dziękuję. -wyszeptałam i wtuliłam się w przyjaciela. Po chwili zasnęłam. 

Rozdział 12.

Dni mijały. Mijały wakacje. Coraz bliżej początku roku szkolnego. Siedziałam przy biurku i patrzyłam na kalendarz zakreślając kolejny dzień mojego życia. zostały jeszcze niecałe trzy tygodnie wakacji. Dla mnie to był lekki szok bo pamiętam jak dopiero co leżałam na plaży w Lioret. Ten czas tak błyskawicznie minął. Nie mam wogóle ochoty wracać do szkoły, najchętniej bym całe swoje życie spędziła tak, jak spędzam ten czas w wakacje. Z moich przemyśleń wyrwał mnie krzyk mojej mamy.
- Patrycja! Szybko! Chodź tu! -Nie lubiłam gdy mama się tak wydzierała więc przewróciłam oczami sama do siebie i zeszłam na dół. Na dole ujrzałam Dawida, Daniela, Wrzoska, Magdę i Karlę. Od razu uśmiechnęłam się od ucha do ucha i przywitałam się z każdym po kolei.
- No dobra Pati, jest sprawa. -Zaczął poważnie Daniel a reszta śmiała się cicho pod nosem za jego plecami.- Szybko się pakuj dziewczyno! Jedziemy jutro do Paryża! -krzyknął chłopak radośnie i wszyscy zaczęli się cieszyć.
- Wszystko już załatwione, bilety pokupowane, hotele zarezerwowane i jutro o 15 mamy samolot z Warszawy. -powiedziała Karla. Ja jak głupia po powolnym przetworzeniu sytuacji zaczęłam skakać i piszczeć dziękując przy tym każdemu po kolei.
- Jejku, naprawdę to zrobiliście? Jak Wam się udało przekonać moją mamę? Boże, dziękuję Wam! Kocham Was. - Zaczęłam gadać jak opętana na jednym oddechu i aż się popłakałam ze szczęścia, a Karla rzuciła się na mnie
- Dobra, dobra lesby. Pati lepiej leć się pakować do tej Francji! - zaczął się śmiać i wtrącać Wrzosek.
Chwilę jeszcze porozmawialiśmy, pośmialiśmy się, i poszliśmy do mojego pokoju. Każdy pomagał mi się pakować, przec co byłam pewna, że niczego nie zapomnę. Co chwilę się śmialiśmy, na przykład kiedy chłopaki wyciągali moje skarpetki z szafki. Po kilku godzinach się udało więc mogliśmy pójść na miasto. Nasza codzienna rutyna dnia zaczęła się a kiedy już pochodziliśmy po mieście wbiliśmy do najczęściej odwiedzanego przez nas domu, czyli do Kwiata. Filmy, beka, internet, rozmowy i dziwne gry w butelkę. Norma. Jednak gdy się ściemniło musieliśmy się zbierać. Wkońcu jutro jedziemy do Francji, nie zapominajmy o tym. Muszę się wyspać porządnie bo znając mnie nie wstanę. Wszyscy powracaliśmy do domów i położyliśmy się spać.
                                                          
                                                                                     *

Nadszedł ranek. O godzinie 9:00 zadzwonił mój piękny budzik z Rihanną ustawioną jako dzwonek. Po raz pierwszy od dawna z chęcią wstałam i poszłam się szybko ogarnąć. Wzięłam prysznic, przebrałam się w wygodne ubrania, zrobiłam kreski na oczach i mogłam zejść na śniadanie. Zrobiłam sobie szybko zdrową sałatkę z jogurtem i owocami i na koniec tylko pobiegłam do łazienki, umyłam zęby i związałam włosy w kucyka. Teraz byłam już w pełni gotowa. Po chwili tata zniósł mi na dół walizkę i wraz z resztą rodziny przyszedł się pożegnać. Wyjeżdżaliśmy na 10 dni. Nie będę ukrywać, bardzo ich kochałam więc będę tesknić. Poprzytulałam wszystich, (nawet Adriana, a to nowość) i mogłam wyjść z domu. przed moim domem stał już czarny samochód w którym siedziałam cała banda moich rozwrzeszczanych przyjaciół z Wrzoskiem za kółkiem. Włożyłam walizkę do bagażnika i wsiadłam do samochodu. Wrzosek od razu ruszył w stronę Warszawy. Po kilku godzinach stania w korkach dojechaliśmy. Wysiadłam z samochodu jako pierwsza i przeciągnęłam się na parkingu przed lotniskiem. Za ną wysiedli wszyscy znajomi i zabraliśmy swoje walizki z bagażnika. Po chwili staliśmy już w środku oddając bagaże które miały iść do luku bagażowego. Chwilę potem staliśmy już w kolejce do przeszukania bagażu podręcznego. U mnie nic jak zawsze nie znaleźli, jedynie u Wrzoska było sporo alkoholu. Zrekwirowali mu kilka butelek i mogliśmy udać się w głąb Warszawskiego lotniska. Siedzieliśmy na krzesełkach przed małą restauracją w środku, gdy ogłoszono, że zaczęła się odprawa pasażerów na nasz samolot. Minęła niecała godzina i siedzieliśmy już w samolocie. Usiadłam obok Dawida na wygodnym fotelu.
- Pati, ratuj! -powiedział nagle chłopak.
- Co ci?
- Ja nie chcę lecieć tym zasranym samolotem.
- Czemu? Zajebiście jest!
- Jak ktoś lubi latać tak jak ja, to uwierz mi że nie. Mam nadzieję, że się nie zesram ze strachu. -powiedział po czym oboje zaczęłiśmy się z tego śmiać.
Gdy już startowaliśmy przytuliłam mocno Dawida żeby muy dodać otuchy i puściłam dopiero gdy się obudziliśmy. Tak, tak... Znowu trzymałam go tak długo, że aż zasnęła. Nie moja wina, że mam takich ciepłych przyjaciół. Zbudziły nas dopiero głośne oklaski pasażerów gdy już wylądowaliśmy na lotnisku w Paryżu. Niechętnie zaspani ruszyliśmy się z miejsc i wysiedliśmy z samolotu. Odebraliśmy bagaże i wsiedliśmy od razu w taksówkę. Gdy tylko dojechaliśmy do hotelu i odebraliśmy kluczyki od pokoji zaczęliśmy zajmować miejsca. Niestety los tak chciał, że dziewczyny były pierwsze i zajęły sobie pokój tak, że musiałam spać sama w pokoju z chłopakami. Otrzymaliśmy dwa pokoje, jeden 4-osobowy a drugi 2-osobowy. No cóż. Przeżyję.
Położyłam się od razu na łóżku obok Dawida i sprawdzając powiadomienia na facebooku zasnęłam.

Rozdział 11.

Minęło kilka dni. W sumie nic mi przecież nie dolegało i byłam zdrowa, jednak mama nadal kazała mi odpoczywać w domu. Codziennie wpadali do mnie moi znajomi w odwiedziny. Mi to pasowało, oni przyjdą a ja nie będę musiała nawet z łóżka wstawać i wychodzić z domu. Jednak dzisiaj pomyślałam, że trochę za dużo czasu spędzam w swoim pokoju i mimo próśb mojej mamy wyjdę chociaż na chwilę na dwór. Umówiłam się z panem Kwiatkowskim i panem Karasiovem, że przyją po mnie o 11, więc gdy tylko zadzwonił mój ulubiony budzik z piosenką Rihanny chętnie wstałam i poszłam się ogarnąć. Szybki makijaż, letnie ubrania, musli z owocami i jogurtem, i byłam gotowa do wyjścia. Nie musiałam zbyt długo czekać gdyż po paru minutach zjawili się moi znajomi. Przywitałam się z nimi i założyłam szybko trampki na nogi. Krzyknęłam tylko do Adriana, że wychodzę i wyszłam z domu. Jak dawno nie czułam tego świeżego powietrza.
- Ej Dawid co robimy? -zwróciłam się do przyjaciela
- A co chcesz robić? Możemy pójść po Julkę, Karlę i Madzię.
- Taak! Idziemy. -odpowiedziałam zadowola i ruszyłam przed siebie. Byłam strasznie zadowola nawet nie wiem z czego. Nic takiego się nie działo a uśmiech nie schodził mi z twarzy. Może to przez znajomych? Oni zawsze potrafią poprawić mi humor.
Gdy już zebraliśmy całą ekipę ruszyliśmy do galerii. Przez prawie cały dzień chodziliśmy po mieście i śmialiśme się ze wszystkiego robiąc z siebie jakiś debili, ale co tam. Całą drogę do domu Dawida śpiewaliśmy różne piosenki, lecz wkońcu dotarliśmy. W drzwiach od razu przywitała nas pani Agnieszka i wpóściła na górę. Wchodzą do pokoju Dawida jak zawsze pierwsze co zrobiłam to rzuciłam się na łóżko. Moi przyjaciele zrobili to samo. Włączyliśmy jakiś film, i spędziliśmy popołudnie tak jak zawsze. Nie wiem co bym zrobiła gdybym nie poznała tych wszystkich wspaniałych ludzi. Pewnie te wakacje były by tak samo beznadziejne jak każde inne. Chociaż te by były najgorsze bo wcześniej miałam przynajmniej  fałszywych przyjaciół którzy zapewniali mi rozrywkę na te dwa miesiące. A jak się okazało te wakacje, które miały być koszmarem, stały się naprawdę fajne. Mam nadzieję, że odmienią moje życie chociaż trochę. Moi przyjaciele zapewnili mnie, że nigdy mnie nie zostawią, i liczę, że dotrzymają słowa.
Zrobił się wieczór i musiałam wracać do domu. Znajomi mnie odprowadzili a ja mogłam wejść do domu. Gdy otworzyłam drzwi rodziców nie było, za to był mój drogi brat, który nie był sam. Siedział z jakąś dziewczyną której nawet na oczy nie widziałam. Nie wyglądało to raczej jak zwykła sytuacja przyjacielska taka jak jest pomiędzy mną a moimi znajomymi, dlatego wolałam nie wnikać w szczegóły i poszłam do siebie do pokoju. Gdy wzięłam do ręki telefon zobaczyłam mnóstwo powiadomień. Nie wiedziałam dlaczego nagle tyle się ich zrobiło więc weszłam na facebooka. No tak. Dawid znowu dodał zdjęcia z dzisiaj. Polubiłam kilka z nich i położyłam się na łóżku wpatrując się jakiś czas w sufit. Po pewnym czasie zasnęłam.
-------------------------------------------------------------
Od Autora: Nudny i nic się nie dzieje, ale niedługo coś się ciekawego wydarzy. Może pojawią się nowe osoby :D